Ferry en niet lekker

Zaterdag 19 juli:
Gebroken zijn we. Wat een nacht. Ten eerste kennen ze geen matrassen hier, dus je slaapt op van die schuimrubberen matjes. De dikte kan nogal variëren, maar deze waren al zo verschrikkelijk doorgezakt. Daarbij hadden we weer een zand zak als kussen dus ik heb geen nek meer over. Vervolgens sliepen we met een klamboe, want de insecten liepen en vlogen door de hut. Dat is niet erg, want daar is hij voor, maar niet als je tien ik op een nacht naar de wc moet, omdat je aan de dunne bent, zoals Wan.
Ook maakten de dieren in het bos erg veel geluid. Kikkers hoorde je keihard kwaken, apen hoorde je schreeuwen en weet ik wat nog meer.
Al ver voor de wekker waren we wakker. Bleek er ook niet voldoende water te zijn om te douchen. Ik had geluk, maar Wan heb ik met een waterfles moeten afspoelen.
Tijdens het ontbijt was het weer opletten op je brood, want de apen duiken zo bij je op tafel om je brood te jatten. Ik had nog wat brood bewaard voor het manke hondje, zo mager. Hij kwam weer helemaal een beetje bij.
Om 9 uur gingen we weer rijden. Eerst naar de stone circles van Gambia in Wassu. Dit waren gemaakt door vrouwen en op zijn plaats gelegd door mannen. Ze staan in een cirkel rondom een graf. Het zijn zeker geen vulkanische stenen. Mensen die dit komen bezoeken, leggen kleine steentjes op de grote stenen en dan mogen ze een wens doen. De rondleiding werd begeleid door muziek gemaakt door kinderen. Die kinderen waren aan het zingen en dansen. Natuurlijk moesten er een paar van ons meedansen, waaronder Lisanne. Dapper hoor. Wan en ik hebben hier niet zoveel van meegekregen, want Wan was echt ziek en dacht dat ze moest overgeven.
In de bus heeft ze lekker gelegen, even proberen te slapen na zo'n vervelende nacht. Nu moesten we echt een stuk rijden naar de lunchplek.
Hier heb ik Wan even in een kamer gelegd, waar ze even kon liggen op een koele plek. In de bus zonder airco is namelijk niet te harden.
Weet je wat ze Hier hadden? Zaanse mayonaise. Echt niet te filmen. Wel ff lekker, met een paar patatjes. Weer eens wat anders dan rijst.
Hierna hebben we nog ff gelopen, even de benen strekken. Gelijk liepen er allemaal kinderen om ons heen, die natuurlijk de standaard dingen vroegen, zoals: where do you come from? What's your name, first time in the Gambia, what do you think of the Gambia? Soms heb je dan nog wel een leuk gesprek, maar vaak blijft het daar wel bij of ze vragen om geld voor wat dan ook.
Hierna weer de bus in opweg naar de ferry. Bij de ferry aangekomen, stond er een rij trucks. Sommige moeten wel een week wachten om de ferry op te kunnen, want er kunnen per overtocht maar twee of drie trucks mee. Wij konden gelukkig de rij voorbij, connecties van Baba.
We moesten wel de bus uit, Wan mocht lekker blijven zitten. Lisanne, Lennart en ik zijn naar boven gegaan en hebben even een kijkje in de stuurhut genomen. Wat een vieze bende, maar het logboek werd goed bijgehouden. Aan de overkant zag het weer zwart van de mensen, wachtend op een plekje op de ferry.
Vervolgens reden we weer verder en kwamen we langs het dorp van Baba. Helaas hadden we geen tijd om het dorp te bezoeken. Wel stond zijn opa klaar om ons even gedag te zeggen (en geld op te halen, wat Baba ondertussen verdiend had). Knappe man voor iemand van 97 jaar.
Onderweg zijn we nog even gestopt, omdat Wan zo'n pijn in haar maag had en Sabine had daar wel wat voor, maar dat lag natuurlijk in de koffer, op het dak. De chauffeur was zo lief om dit even te pakken voor haar.
In het resort aangekomen, waar we de aankomende dagen zullen verblijven, moesten we eerst weer even contact met de rest van de wereld leggen, want Internet verbinding hebben we een tijd niet gehad.
Vreselijk bericht van dat vliegtuig wat neergehaald is boven Oekraïne. Frank werkt bij Defensie dus die heeft ons 's avonds het een en ander uitgelegd over raketten, erg interessant, maar het blijft in en in triest.
We hebben een heerlijke kamer met airco dus we gaan zeker lekker slapen. Heb er nu al zin in, welterust.