Gambiaanse schooltje

Maandag 14 juli: vannacht redelijk geslapen. De ventilator aan gehad, maar dit dorp draait op een generator dus vannacht hadden we een paar uur geen stroom dus ook geen ventilator. Dan wordt het wel warm.
Om 8 uur ontbijt, buffet waar je zelf niets mag opscheppen. Dat doen zij allemaal.
De koffers werden weer keurig voor een fooi naar de bus gebracht. Ze zitten hiervoor al vroeg voor je deur te wachten.
Vervolgens gingen we lopend naar een lagere school, kindergarten. Dit stelde niet veel voor. Weinig tot geen leermaterialen, waardoor ze veel Engelse woorden en zinnen aanleren met liedjes. Er hing wel een krijtbord. Wat oude stoeltjes en tafeltjes, zeker niet op hoogte en de leeftijd varieerde van 2 tot 7 jaar. De school wordt betaald uit donaties en de kinderen moeten een bedrag betalen om naar school te mogen. Vandaar dat veel kinderen niet naar school gaan. We mochten nieuwe uniformen uitdelen en aantrekken bij de kinderen. Kinderen waren zo blij. Hierna nog gevoetbald op het schoolplein met een half zachte bal, waar onze kinderen niet eens naar om zouden kijken.
Hierna zijn we verder gereden en onder weg even gestopt bij een benzinepomp om te plassen. Maakt een van onze groep een foto van een vrouw met twee ossen ervoor. Stopt die vrouw, komt naar ons toe en begint te schelden. Ze wilde niet op de foto. Onze gids heeft verteld dat ze dan maar in Senegal moet blijven. Dat het normaal is in Gambia dat toeristen foto's maken. Thanks Baba.
We hebben hierna een wandeling Over de plaatselijke markt gemaakt en verschillende soorten fruit geproefd. Niet alles was even lekker.
Hierna weer verder gereden. Soms even in de remmen voor overstekende geiten of koeien. Onderweg hebben Len en Wan weer lollies uit de bus gegooid als er kinderen langs de weg stonden. Nog even gestopt bij een stam die onder een boom zat, langs de weg. Dit zie je heel veel. Deze mensen doen echt de hele dag niets. Ik snap wel waar de gezegde vandaan komt, zo lui als ...
Onderweg nog een groep bavianen, aasgieren en maraboes gezien. Je weet precies waar er een dood dier langs de kant van de weg ligt. Daar zijn de aasgieren.
Aangekomen in Georgetown hebben we eerst in het kamp geluncht. Hierna werden we naar onze hut gebracht. Erg primitief, gelukkig wel een ventilator, maar ook hier op een generator dus vannacht wordt weer een warme nacht. We zijn even gaan liggen, want we hadden allebei hoofdpijn, ondanks het vele water wat we gedronken hadden.
Hans, Sabine, Lisanne en Lennart hadden ondertussen 50 kilo rijst gekocht voor een gezin. Ze werden aangesproken, zodra ze een voet buiten het kamp hadden gezet.
Na het tukkie zijn we met een van de jongens van het kamp naar de rivier gelopen en ja hoor, daar hebben we een nijlpaard gezien. Weliswaar in de verte, maar dat mag de pret niet drukken.
Om half 6 hebben we een wandeling door het dorp gemaakt. Zodra we de poort uitstapte, had je aan iedere vinger een kind. Vragend om slippers, een bal, donatie of een fles water. We hebben een bal gekocht en aan een klein jongetje gegeven. Zo blij dat hij was. Vader kwam later ook helemaal bedanken. Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee. Ook hebben we nog een secundary school bezocht, waar veel kinderen intern zaten. Ze leerden daar van alles, van praktijk tot theorie. Van boer tot lasser.
Na het diner zijn we vroeg op tuk gegaan, want de hoofdpijn was nog niet helemaal weg.