Vliegende mieren met een klapband
Blijf op de hoogte en volg Marlies
18 Juli 2014 | Senegal, Tambacounda
Vrijdag 18 juli:
Om even voor 6 ging de wekker alweer. Vandaag namelijk 320km voor de boeg en aangezien de wegen niet zo zijn als bij ons, gaat dit wat langer duren. Dan moet ik erbij zeggen dat het in Gambia erg mee valt. Ze hebben een mooie highway die door heel Gambia loopt. Wijk je daar vanaf, dan tref je of asvalt, wat er niet heel mooi bij ligt, of een gravelpad. Dat zegt genoeg.
Half 7 aan het ontbijt met apen. Voor Len en Lisanne was het even anders. Voor en achter hun deur lag een enorm berg vleugels van vliegende mieren. Sommige leefden nog, andere waren dood. Dit was echt vies om te zien. Dat vonden ze zelf ook, allerlei opties bedacht om hier overheen te komen, maar het was gelukt.
Bij het ontbijt bleken de vliegende mieren ook te zitten. Echt heel vies. Je moest gewoon opletten wat je in je mond stak. Voor de apen was dit echt een delicatesse. Ze staken de mieren in hun mond en trokken later de vleugels eraf. Je had die bolle wangen van ze moeten zien. Als er een aap bij kwam die niet bij de groep hoorde, gingen ze tekeer tegen elkaar.
Na het ontbijt de bus in opweg naar de bewoonde wereld. Daar aangekomen hebben we eerst onze bushgids afgezet. Vervolgens reden we achter een vrachtwagen die te zwaar beladen was met kleine steentjes. Ik zat net te bedenken dat er wel eens een steentje door de ramen kon gaan, toen we een knal hoorden. Bleek die vrachtwagen een klapband te hebben. We schrokken ons rot. Hierdoor konden we hem wel inhalen en weer tempo maken.
Onderweg nog een paar keer gestopt voor een bushbreak. Eaaen van die keren kwamen er een paar vrouwen langs, waar een praatje mee gemaakt hebben. Een van die vrouwen had een ontsteking bij haar borst. Ze liet het zien. Het zag er echt vies uit, maar middelen om de ontsteking tegen te gaan, hebben ze ook niet.
Ook reden we langs de jongetjes die net besneden waren. Een daarvan lag een aantal dagen terug nog stil onder een boom met zijn voetjes gekruisd, omdat hij waarschijnlijk een ontsteking had. Nu stond hij gelukkig weer.
Bij de bakkerij zijn we weer even gestopt voor heerlijk, verse broodjes en een kleine wandeling om de benen even te strekken. We wilden graag een koud blikje drinken, omdat het weer zo warm was. Wij dit gekocht, bleek in de bus dat de blikjes zwaar over de datum waren. Smaakte nog redelijk, beetje blikkerig.
Bij de boot aangekomen moesten alle koffers van de bus af, want als de chauffeur werd aangehouden met een lege toeristen bus, maar wel met koffers, komen er vraagtekens en moeten de koffers open. Om dit te ävoorkomen, hebben wij de koffers meegenomen op de boot. Op de boot kregen we een heerlijke lunch. Alhoewel het twee keer warm eten op een dag wel me neus uitkomt. Daarna zijn we bovenop het dek gaan liggen. Gelukkig was er een doek gespannen tegen de zon, anders zou je wegbranden. Lekker gelegen, lekker gekletst, twee uur lang.
En we zaten er al een beetje op te wachten, want er moest toch iets met Sabine gebeuren. En wel hoor, de planken van de boot lagen niet overal even recht en zwikte ze haar enkel behoorlijk. Gelijk ijs erop, maar ondanks dat werd het toch dik en deed het ontzettend zeer. Ze baalde er flink van.
Aangekomen in het kamp wat midden in het bos staat, kregen we eerst de kamer toegewezen. Het was een mooie hut, alleen zonder wastafel, met koud water en zonder stroom. We hadden wel een ven, maar die was opgeladen door een zonnepaneel dus die hield het ook niet lang vol.
Hierna op pad om de omgeving even te verkennen en gelijk werden we weer aangesproken door allerlei kinderen en jongens die we een aantal dagen terug ook hadden gezien, maar dan aan de overkant van de rivier. Alsof ze er een neus voor hebben en ook hier proberen ze van alles bij je los te peuteren. Echt niet.
Weer terug in het kamp gingen we dineren bij kaarslicht. Je moest wel weer op je eten letten, want of er kon een insect in landen of de apen jatten het van je bord of de honden lustten wel een stukje vlees. Mager dat die honden waren en de een had een mank poot, de ander miste een oog of had een hap uit zijn oor. Echt zielig.
Na het eten kwam er een man spelen op een kora. Dit is een kruising tussen een harp en een gitaar. Uiteindelijk moesten we ook mee dansen, was wel ff leuk. Door de Ramadan zag je weinig mensen muziek maken, ook in de andere kampen niet. Dit misten we wel, vandaar deze oplossing.
Hierna lekker op tuk, dachten we.
Om even voor 6 ging de wekker alweer. Vandaag namelijk 320km voor de boeg en aangezien de wegen niet zo zijn als bij ons, gaat dit wat langer duren. Dan moet ik erbij zeggen dat het in Gambia erg mee valt. Ze hebben een mooie highway die door heel Gambia loopt. Wijk je daar vanaf, dan tref je of asvalt, wat er niet heel mooi bij ligt, of een gravelpad. Dat zegt genoeg.
Half 7 aan het ontbijt met apen. Voor Len en Lisanne was het even anders. Voor en achter hun deur lag een enorm berg vleugels van vliegende mieren. Sommige leefden nog, andere waren dood. Dit was echt vies om te zien. Dat vonden ze zelf ook, allerlei opties bedacht om hier overheen te komen, maar het was gelukt.
Bij het ontbijt bleken de vliegende mieren ook te zitten. Echt heel vies. Je moest gewoon opletten wat je in je mond stak. Voor de apen was dit echt een delicatesse. Ze staken de mieren in hun mond en trokken later de vleugels eraf. Je had die bolle wangen van ze moeten zien. Als er een aap bij kwam die niet bij de groep hoorde, gingen ze tekeer tegen elkaar.
Na het ontbijt de bus in opweg naar de bewoonde wereld. Daar aangekomen hebben we eerst onze bushgids afgezet. Vervolgens reden we achter een vrachtwagen die te zwaar beladen was met kleine steentjes. Ik zat net te bedenken dat er wel eens een steentje door de ramen kon gaan, toen we een knal hoorden. Bleek die vrachtwagen een klapband te hebben. We schrokken ons rot. Hierdoor konden we hem wel inhalen en weer tempo maken.
Onderweg nog een paar keer gestopt voor een bushbreak. Eaaen van die keren kwamen er een paar vrouwen langs, waar een praatje mee gemaakt hebben. Een van die vrouwen had een ontsteking bij haar borst. Ze liet het zien. Het zag er echt vies uit, maar middelen om de ontsteking tegen te gaan, hebben ze ook niet.
Ook reden we langs de jongetjes die net besneden waren. Een daarvan lag een aantal dagen terug nog stil onder een boom met zijn voetjes gekruisd, omdat hij waarschijnlijk een ontsteking had. Nu stond hij gelukkig weer.
Bij de bakkerij zijn we weer even gestopt voor heerlijk, verse broodjes en een kleine wandeling om de benen even te strekken. We wilden graag een koud blikje drinken, omdat het weer zo warm was. Wij dit gekocht, bleek in de bus dat de blikjes zwaar over de datum waren. Smaakte nog redelijk, beetje blikkerig.
Bij de boot aangekomen moesten alle koffers van de bus af, want als de chauffeur werd aangehouden met een lege toeristen bus, maar wel met koffers, komen er vraagtekens en moeten de koffers open. Om dit te ävoorkomen, hebben wij de koffers meegenomen op de boot. Op de boot kregen we een heerlijke lunch. Alhoewel het twee keer warm eten op een dag wel me neus uitkomt. Daarna zijn we bovenop het dek gaan liggen. Gelukkig was er een doek gespannen tegen de zon, anders zou je wegbranden. Lekker gelegen, lekker gekletst, twee uur lang.
En we zaten er al een beetje op te wachten, want er moest toch iets met Sabine gebeuren. En wel hoor, de planken van de boot lagen niet overal even recht en zwikte ze haar enkel behoorlijk. Gelijk ijs erop, maar ondanks dat werd het toch dik en deed het ontzettend zeer. Ze baalde er flink van.
Aangekomen in het kamp wat midden in het bos staat, kregen we eerst de kamer toegewezen. Het was een mooie hut, alleen zonder wastafel, met koud water en zonder stroom. We hadden wel een ven, maar die was opgeladen door een zonnepaneel dus die hield het ook niet lang vol.
Hierna op pad om de omgeving even te verkennen en gelijk werden we weer aangesproken door allerlei kinderen en jongens die we een aantal dagen terug ook hadden gezien, maar dan aan de overkant van de rivier. Alsof ze er een neus voor hebben en ook hier proberen ze van alles bij je los te peuteren. Echt niet.
Weer terug in het kamp gingen we dineren bij kaarslicht. Je moest wel weer op je eten letten, want of er kon een insect in landen of de apen jatten het van je bord of de honden lustten wel een stukje vlees. Mager dat die honden waren en de een had een mank poot, de ander miste een oog of had een hap uit zijn oor. Echt zielig.
Na het eten kwam er een man spelen op een kora. Dit is een kruising tussen een harp en een gitaar. Uiteindelijk moesten we ook mee dansen, was wel ff leuk. Door de Ramadan zag je weinig mensen muziek maken, ook in de andere kampen niet. Dit misten we wel, vandaar deze oplossing.
Hierna lekker op tuk, dachten we.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
